Bijna vertrokken

Hier nog eens een berichtje op onze Blog. Het is veel te lang geleden maar het is hier, zoals bij zovelen waarschijnlijk, heel druk.

Sinds het vorige bericht zijn we nog eens in Belgie geweest en hebben we genoten van de Franse sneeuw en ski. De kindjes zijn voor het eerst langer dan een paar dagen op vakantie geweest bij Opa en Oma. Ze schenen er geen probleem mee te hebben en wij konden volop genieten van de zon en de sneeuw !

Nu zitten we terug in Phoenix en de tijd gaat veeeeel te snel voorbij. Op 4 maart komen ze onze spullen al inpakken. Onze dagen hier zijn geteld ! Vorig weekend zijn we nog eens naar de zoo geweest met de kids ( een favoriete uitstap van de twee laatste jaren). Het was leuk want Emiel begon nu ook echt naar de dieren te kijken. Alhoewel vogels nog altijd zijn favorieten zijn. Kijken naar een tijger of een mus is voor hem een voor de hand liggende keuze.

En nu inpakken dus. Wat een rommel we hier niet allemaal verzameld hebben ! Maar het goede aan elk jaar eens verhuizen is dat die rommel terug de deur uitgaat. Wegsmijten wordt elke keer gemakkelijker. Als we dit tempo aanhouden kunnen we binnenkort met handbaggage alleen verhuizen !

Maar het is wel een moeilijke periode om hier weg te gaan. Het is hier SCHITTEREND weer. Dikke twintig graden en ZAAAALIG zonnetje. Wat wil een mens nog meer. Gisteren nog eens naar het speelpleintje geweest. Wij zaten in het zonnetje onder de palmbomen en de kindjes waren aan het spelen. Wat wil een mens nog meer !!

Maar onze toekomst ziet er niet zo slecht uit, hoor. We hebben nu alletwee een job in Belgie en opvang voor de kindjes. We gaan van ons lui-lekker leventje in de belgische ratrace belanden... Vooraleer we dat gaan doen gaan we nog lekker genieten van de Mexicaanse tapas en de zon. We hebben een reis gepland van Mexico City tot Cancun. Verslag voor later !!!

Vele groetjes

Terug in Arizona, terug in de woestijn

Hallo,





Bij deze zijn we met ons hebben en houden terug in Arizona geland. De kindjes hebben deze keer de jetlag wonderwel goed verteerd. Hanne leek zelfs geen jetlag te hebben. Het verbetert schijnbaar met de leeftijd, of zou het gewoonte zijn ... De grootste verrassing hier was de lengte van ons gras. Met het dagelijks sproeien leek het eerder op hooi dan op gras. Zoals je op de fotos kan zien heeft Frederik dan ook voor het eerst in zijn leven gehooid. Ons klein grasmaaiertje geraakte er niet meer door.


Na de afkoeling in Belgie en de weken met toch behoorlijk wat regenval is het hier bloedheet !! De temperatuur zakt niet meer onder de 30 graden, ook 's nachts niet en kan overdag gerust tot 45 graden oplopen. Geen weer om buiten te komen dus. Als Hanne buiten komt, dan zegt ze meteen "beetje warm, he" en wilt ze terug naar binnen.


Vele groetjes in Belgie, bedankt voor de leuke bezoekjes en uitstapjes,


Grietje, Frederik, Hanne en Emiel

Kinder-tijd

Het is al een tijd geleden dat er hier nog iets nieuws verschenen is. Niet dat we jullie vergeten zijn maar met twee kindjes wordt het leven toch een heel stuk drukker. Hoe zeggen ze dat ook weer ? 1 + 1 = 3 ?
Ondertussen is Emiel bijna drie maanden oud. Het is nog altijd een leuk en rustig kereltje. Hij groeit en bloeit en iedereen schat hem hier een maand ouder dan hij werkelijk is. Kan ook moeilijk anders. Hij eet nog altijd 8 keer per dag. Een rekenkundig wonder is het. Zelfs wanneer hij 's nachts 7 uur aan een stuk geslapen heeft, slaagt hij er nog in zijn dag zo in te delen dat hij op acht uitkomt.
Hanne heeft ook meer aandacht voor haar broer sinds hij begint te reageren en geluidjes kan maken. Ja, soms lijkt het of Emiel twee mamas heeft. Ze kan er heilig van overtuigd zijn dat Emiel een verse pamper nodig heeft en dan moeten zijn kleertjes plots heel dringend uit ... Haar favoriete knuffel 'Wipo' draagt ondertussen ook pampertjes ...

Voor Hanne heeft alles in haar omgeving ondertussen een naam gekregen. Tegenwoordig vraagt ze niet alleen 'Wat is dat ?' maar beantwoordt die vraag ook onmiddellijk zelf. Grappig om ze zo bezig te zien.

We horen dat het in Belgie nog altijd bar koud is. Wel, om jullie efkes jaloers te maken
: Hier is het PRACHTIG weer. April is een van de topmaanden. 's Nachts koelt het nog lekker af en overdag stijgt het kwik tot 30 graden. En de zon, ja, daar stellen we ons al geen vragen meer over. Die is er altijd.

Briefje van Emiel

Hier ben ik dan, Emiel. Nu ik een maand oud ben wordt het wel eens tijd dat ik zelf achter de computer kruip. Een e-mail adres heb ik nog niet, dus gebruik ik dat van mama maar.
Volgens mijn mama ben ik nog altijd een rustige burger in vergelijking met mijn zusje hoewel ik ’s avonds mijn best doe en alle registers open trek. Na een paar uurtjes van onrust heb ik het dan wel weer gehad en knor ik de nacht rond, met het nodige aantal melkstops wel te verstaan. Die lekkernij laat ik niet aan mijn neus voorbij gaan! Elke twee uur sta ik op mijn recht om te smullen. Mama hoopt altijd stiekem dat ik mij eens zal overslapen...
Volgens mama en papa zijn mijn beentjes al verdubbeld en krijg ik een onderkin... maar ik laat me niet van de wijs brengen. Zolang ik ervan geniet, ga ik door.
Mijn zusje is ook heel lief.
Als ik in mijn relax zit, dan probeert ze me te wiegen... zonder te beseffen hoe sterk ze wel is.
Als ik ween, probeert ze een plastiek ding aan een touwtje in mijn mond te steken. Ik snap niet wat ze daar zo lekker aan vindt. Ik moet er voorlopig niets van hebben.
Als ik slaap, legt ze dekentjes op me zodat ik het lekker warm krijg.
En sinds gisteren geeft ze me ook overvloedig kusjes als oma naar me kijkt.
Ja, ze is een schat mijn grote zus.

Emiel ontwaakt

Was het jullie ook al opgevallen? De eerste twee dagen alleen foto's met een slapende Emiel... inderdaad nog steeds een rustig burgerke. Vandaag begon hij zich toch wat meer te interesseren aan wat er zich rondom hem afspeelt. Misschien dat grote zus Hanne er wel voor iets tussen zit. In elk geval nu ook enkele foto's van een wakkere Emiel. Ondertussen drinkt hij ook al met volle teugen, nu ja, de eerste dagen zat hij waarschijnlijk wel wat op zijn honger.

Morgen zit het vierdaags hospitaal bezoek er al weer op. Mama en Emiel terug van Scottsdale naar onze stee in Ahwatukee, Phoenix.

En dan komt dinsdag avond het rescue team toe (zo hebben we grietje's ouders gedoopt ;-) ).

Voor iedereen die de weblog bezoekt: klik ook eens op ons gastenboek, zo breng je een virtueel babybezoekje zonder daarvoor een jetlag aan je broek te hebben!

groetjes f.

Een nieuw belgisch amerikaantje

Voor de verandering is het eens Frederik die hier een boodschapje zet...

Gisteren was het zover. De langverwachte ooievaar kondigde zich in de vroege ochtend van 11 Januari 2008 aan in Phoenix. Met de hulp van Dr Doan, een zeer capabele anesthesist en nog wat hulp zag Emiel het levenslicht. Mama en papa waren niet meer verwonderd van de statistieken...3kg830 (of 8 lbs 7.3 oz), 53 centimeter, en nog een groot hoofd waarvan papa de omtrek vergeten is.

Het verliep eigenlijk allemaal vrij vlotjes (op dat grote hoofd na dan) en na een half uurtje kwam Emiel op keizerlijke wijze piepen. 'It's a big boy!' zeiden Dr Doan en de verpleegsters in koor. Tja, ze had Emiel op voorhand dan ook een pak kleiner ingeschat...'How on earth did he fit in there???'.

Grietje had zich al voorbereid op een stevige kreiser... de voetbalspeler allures die hij tot voor kort in de buik tentoonspreidde heeft hij echter tot nu toe achterwege gelaten. Zijn eerste uurtjes liet hij zich kennen als een braaf bazeke. Benieuwd of dat snachts ook zo zou zijn...

Hanne en papa waren ondertussen naar huis gegaan. Papa hield zijn hart vast... de vorige nachten had Hanne zich immers laten kennen als 'ne goeien uitgaander'.
Maar deze keer no probs; lekker dodo gedaan van 9 tot 7, het duo 's morgens alweer op weg naar het Scottsdale Healthcare center.

Grietje heeft van de eerste nacht genoten! Af en toe eens laten drinken, terug een beetje slapen, en zo een rustige nacht door. Great! Hopelijk doet hij zo verder!
De oren heeft hij al van de mama, van wie zou hij het rustige hebben???

groetjes en tot de volgende post,

Frederik

Kerst & nieuw in Phoenix

Kerst is al voorbij, Nieuwjaar staat voor de deur. Aangezien het hier nog altijd heel mooi weer is, wel iets frisser, lijkt het helemaal geen eindejaar. De amerikanen doen er nochtans alles aan om het toch Kerstmis te doen lijken. De lichtjes aan de huizen zijn soms ongelooflijk. Hele sleeen met rendieren duiken 's avonds op. Soms is het wel schattig, soms totale kitch.
Kerst zonder familie of vrienden is wel een aparte ervaring. Het was een rustig en aangenaam lang weekend met ons drietjes, bijna viertjes.
Ondertussen zijn we het al gewoon in onze nieuwe buurt. Alhoewel we elk weekend nieuwe dingen ontdekken waarvoor we toch wel blij zijn dat we deze locatie hebben gekozen. Dit weekend was het het mountainbike paradijs achter de hoek. We zitten hier vlak tegen South Mountain Park, een bergachtig gebied met prachtige landschappen en natuurlijk vele mountainbike trails. Gisteren zijn we naar een uitkijkpunt gereden en het krioelde er van de mountainbikers. Kan je al raden wat we daarna gedaan hebben ? Een kaart gekocht, een stevige binnenband gekocht ... en op dit eigenste moment zit meneer Debrabander op de fiets in een poging die bergen te bedwingen.
En ik ben ondertussen aan het aftellen. Nog twee weken te gaan. Ik kijk er al naar uit (niet naar de bevalling natuurlijk) en ook naar terug een glaasje wijn en wat sport ... En sporten doen ze in deze buurt overal. Je kan niet buitenkomen of je komt lopers, fietsers, tennisers tegen.
Nog een leuk Nieuwjaar aan iedereen en tot schrijfs.