Kerst & nieuw in Phoenix

Kerst is al voorbij, Nieuwjaar staat voor de deur. Aangezien het hier nog altijd heel mooi weer is, wel iets frisser, lijkt het helemaal geen eindejaar. De amerikanen doen er nochtans alles aan om het toch Kerstmis te doen lijken. De lichtjes aan de huizen zijn soms ongelooflijk. Hele sleeen met rendieren duiken 's avonds op. Soms is het wel schattig, soms totale kitch.
Kerst zonder familie of vrienden is wel een aparte ervaring. Het was een rustig en aangenaam lang weekend met ons drietjes, bijna viertjes.
Ondertussen zijn we het al gewoon in onze nieuwe buurt. Alhoewel we elk weekend nieuwe dingen ontdekken waarvoor we toch wel blij zijn dat we deze locatie hebben gekozen. Dit weekend was het het mountainbike paradijs achter de hoek. We zitten hier vlak tegen South Mountain Park, een bergachtig gebied met prachtige landschappen en natuurlijk vele mountainbike trails. Gisteren zijn we naar een uitkijkpunt gereden en het krioelde er van de mountainbikers. Kan je al raden wat we daarna gedaan hebben ? Een kaart gekocht, een stevige binnenband gekocht ... en op dit eigenste moment zit meneer Debrabander op de fiets in een poging die bergen te bedwingen.
En ik ben ondertussen aan het aftellen. Nog twee weken te gaan. Ik kijk er al naar uit (niet naar de bevalling natuurlijk) en ook naar terug een glaasje wijn en wat sport ... En sporten doen ze in deze buurt overal. Je kan niet buitenkomen of je komt lopers, fietsers, tennisers tegen.
Nog een leuk Nieuwjaar aan iedereen en tot schrijfs.

Nieuw optrekje

Een tijdje geleden dat er hier nog iets geschreven is, maar het was hier druk. De voorbije weken zijn we bezig geweest met het zoeken van een nieuw optrekje. Ons appartementje wordt een beetje klein met twee kleine ukkies. Begin December gaan we verhuizen zodat we nog een maand kunnen wennen vooraleer nummer twee ons leven zal bepalen. Ons nieuw adres: 3920 E. Gail Dr. , 85044 Phoenix, AZ

Ik steek er een fotootje bij van het huis en de straat, dan hebben jullie een idee van de 'architectuur' hier.

Een dagje naar de Tropen

Vandaag zijn we een groots amerikaans project gaan bezoeken, het evenbeeld van onze moederaarde : Biosfeer 2. Typisch amerikaans om zo iets groots op te vatten en het dan ook neer te zetten. De vergane glorie is er wel een beetje van af te lezen nu maar het is op zich wel een fantastisch idee. Volgens de info die we kregen is het toch 2 jaar effectief afgesloten geweest van de aarde. Met uitzondering van de energietoevoer want als ze daar niet zouden koelen, zou het binnen de 45 minuten 150 graden F. worden. En het was er al warm ! Hoewel ze ons honderd keer zeiden dat ze alles in dit gebouw naar hun hand konden zetten, was het er toch tropisch warm en vochtig.

Momenteel worden er nog heel wat experimenten in gedaan door MIT en door de Universiteit van Arizona. Maar er leven geen mensen meer in. Na die 2 jaar, hebben ze het nog een keer voor 6 maanden afgesloten.

Het heeft toch een hele indruk nagelaten. Alleen al het idee opvatten om aan zoiets te beginnen ...

Hanne krijgt een speelkameraadje

Zoals jullie in deze foto kunnen zien is ons gezinnetje binnenkort aan uitbreiding toe. Begin januari van volgend jaar zal Hanne haar ogen kunnen uitkijken op haar nieuwe broertje of zusje. Benieuwd of de amerikanen hier alweer zullen spreken van 'such a cuuuuutiiieeeeee'

Wij zijn terug

Na een deugddoend verblijf in Belgie zijn we terug in Arizona. Het is hier nog volop zomer. Dit weekend hebben we een record temperatuur gehaald van 48 graden C. Te warm dus om buiten te komen. Zelfs in het zwembad kan je geen koele duik meer gaan halen.

Hanne is ondertussen 1 jaar geworden en dat hebben we gevierd. Zelf verstond ze niet wat er gaande was. Vanwaar die liedjes, die taart, die bejonnen, ... Ja, zo klinken haar eerste woordjes. Ze zegt alles na maar je moet een expert zijn om er nog iets van te maken. Wel supergrappig !
En ondertussen kan ze al vlot rondlopen en loopt ze als een eendje achter me aan.

Vakantie in Belgie

De volgende maanden zal hier niet veel veranderen. Volgende zaterdag, 9 Juni, nemen we het vliegtuig richting Belgenland. Net te laat om de verkiezingsuitslag nog recht te trekken...
Frederik moet wel gaan werken maar voor mij wordt het een lange vakantie van 2 maanden in Belgie. We hopen jullie allemaal terug te zien.

Vele groetjes,
fgh

Reisje in mei door Arizona

In Mei hadden we een weekje vakantie en we zijn richting Noorden getrokken. De Grand Canyon, Lake Powell en Antilope Canyon stonden op ons programma. Wegens onverwacht koude weersomstandigheden zijn we iets sneller terug naar huis gekomen. Het had gesneeuwd aan de North Rim van de Grand Canyon en noch Hanne, noch wijzelf hadden gerekend op zo'n koud weer. Op de Fotos kan je ons reisje een beetje volgen. Met meer tijd komt hier nog een uitgebreid verslag.

Tocht naar Monument Valley

Vrijdagmiddag, het weer zag er druiliger uit. De vorige dag zei een rasechte Amerikaanse nog :’this does not feel like Arizona.’ Met hoop op beterschap vertrokken we richting Sedona. De eerste regenbui liet niet lang op zich wachten. Maar de rotsen waren mooi, dieprood. Frederik en ik hadden ze een paar weken geleden nog lichtrood, roos gezien. We wilden een wandeling maken in Oak Creek Canyon maar gezien de weersomstandigheden gingen we eerst in Sedona een koffie drinken (eveneens eetgelegenheid voor Hanne) en toen gingen we met de auto wandelen. We kozen ervoor de Schnebly Road op te rijden. Volgens de reisgids moest je daar een goede 4x4 chauffeur voor zijn en Frederik zag het al helemaal zitten. Zijn ogen blonken en hij zette de Jeep in low 4x4 en daar gingen we, holderdebolder over een diep rood gekleurd pad. Hanne vond het leuk om op haar beentjes te staan de hoofdsteun van haar papa vast te houden en lekker mee te schommelen. Hoe verder we kwamen hoe meer we in het landschap van de Red Rocks terecht kwamen en het zicht was prachtig. Tot onze verwondering reden er ook gewone wagens rond op dit pad.
Na Sedona ging de tocht verder richting Flagstaff. Dit zou een van de mooiste scenic drives van Arizona zijn. En de reisgids had er niet om gelogen. Het zicht en het uitzicht op de canyon van Oak Creek is gewoonweg prachtig. Hier komen we beslist nog eens terug camperen.
Flagstaff ligt op een hoogte rond de 2000m, de temperatuur zagen we langzaam dalen en toen we uitstapten bleek het nog amper 9 graden te zijn. Brr was dat een contrast met Phoenix.
Ik had het historische Monte Vista Hotel geboekt om de sfeer van weleer op te snuiven en het was er inderdaad authentiek. De kamers hadden elk een eigen sfeer en vernoemden de bekende hotelgasten. Wij hadden de Anthony Hopkins kamer, Vake en Moeke de Bob Hope kamer. We installeerden ons snel en gingen op stap voor het avondeten. Hanne had goed geslapen in de auto en kon er dus nog even tegen. Vake en Moeke kozen de Cottage Place Restaurant. Het lag wel zo ongeveer aan de andere kant van het stadje, we hadden dus de tijd om de Winterse sfeer ervan op te snuiven. Het restaurant was een pareltje op amerikaanse bodem. Zo verfijnd hebben we hier nog nooit gegeten. Naast ons voorgerecht en hoofdschotel kregen we ineens nog een slaatje en soepje tussendoor. Hanne gedroeg zich gelukkig voorbeeldig.
Na dit culinair hoogstandje gingen we terug naar ons hotel. Puuut puuuut tuf tuf, reed daar een trein voorbij ?? Eerst dachten we dat het folklore was, aangezien Flagstaff ontstaan is aan de eerste treinverbinding naar het binnenland. Maar toen het getuf om het half uur herhaald werd, bleek dat die spoorweg nog steeds in gebruik is. En waarom, waarom, die trienen zo moeten toeteren, het bleef ons een raadsel. Voor ons werd het een vermoeiende nacht. Hanne had er gelukkig geen last van.
De volgende morgen, nog half versuft, trok Frederik de doos met poedermelk voor Hanne open en werd onze kamer ineens omgetoverd tot een sneeuwlandschap... De poeder zat tot in zijn neus. De huishoudster zal wel denken dat wij twee zware junckies waren.

Na een Amerikaanse croissant en koffie reden we naar het Noorden, richting Sunset Crater. Het vulkanisch landschap dat de San francisco peaks gevormd heeft, lijkt er nog zeer recent. Door de droogte groeit er weinig op de lavastromen waardoor die nog steeds intact zijn. 1000 jaar geleden barstte de laatste vulkaan uit en het lijkt wel gisteren.Het landschap is er dor en grijs, hier en daar een moedig boompje. Na deze uitstap gingen we verder naar Wupatki National Monument. De bevolking die ooit in de buurt van de Crater hadden gewoond, zouden hierheen verhuisd zijn. Alhoewel ... zo zeker is men niet over de geschiedenis van deze streken. Als het over de Indianen gaat, staat er altijd een groot vraagteken achter de feiten.

Na een hamburger in Cameron Trading Post (in het gezelschap van een eenzame hond) gingen we verder naar Tuba City en uiteindelijk tot in Kayenta. Onderweg zijn we nog even gestopt aan de Dinausor Tracks. Daar kwamen we tot de vaststelling dat de Indianen hun lippen niet gebruiken om te spreken. Amai, was dat moeilijk om te volgen. Ondertussen waren we ook het Navajo Indianenreservaat binnen gereden en tot spijt van de heren in ons gezelschap zijn er hier geen alcoholische dranken te krijgen.
Die avond in Kayenta brak er een waar onweer los. Het regende pijpestelen.

Om op zeker te spelen besluiten we de volgende morgen direct naar Monument Valley te rijden (het hoogtepunt van deze reis). De zon scheen en het was indrukwekkend, fantastisch, onwezenlijk, .... Midden in een woestijnlanschap staan hier een paar indrukwekkende blokken, gewoonmaar te staan. Als je dan bedenkt dat die er gekomen zijn door aardverschuivingen dan voel je je toch maar een heel klein mensje.
Eerst zijn we met de Jeep gaan rondrijden tussen die blokken. En daar stonden ze allemaal zoals in de boekjes : De buttes, de Three Sisters, de Chair, de Totem, ... Ongelooflijk indrukwekkend. Na 17 mijl door het mulle zand hebben we onze vierwieler aan de kant gezet en zijn we ook eens zelf in het stof gaan bijten. Een tochtje van 3,2 mijl rond de eerste butte. Hanne heeft een halve wandeling in de rugzak geslapen maar daarna wou ze er niet meer in. Resultaat : mama had de volgende dag een stijve arm van haar te dragen. De woestijn en de grootsheid van het landschap aan den lijve ondervinden, het verandert je waarneming toch weer.

Na deze wandeling trokken we ons even terug in Gouldings Lodge, een prachtig hotel met een nog veel mooier uitzicht. Toch reden we ’s avonds nog even terug naar het park voor de zonsondergang.
Van de zonsopgang konden we genieten vanuit ons bed. Schitterend !

Na het ontbijt trokken we naar het derde natuurwonder in arizona : de canyon de chelly, een diepe canyon met een groene vallei beneneden. Je kan er met de Jeep doorrijden, als je enige ervaring hebt en nog plek hebt voor een Navajo Indiaan. Dat laatste hadden we niet dus bleven we boven op de rim en genoten van het prachtig uitzicht. De rivier die dit gevormd heeft moet ooit toch veel en veel groter geweest zijn.
Halverwege de rim zijn we toch even afgedaald in de Canyon om de ruines van het White House te zien. Het pad en de omgeving waren prachtig.

En toen, en toen, ... waren de hoogtepunten voorbij. We stopten nog op de eerste Mesa van het Hopi Indianenreservaat maar jammergenoeg was er te veel wind om het stadje Walpki te bezoeken. (Die indianen gaan het ook hoog zoeken, volgens mij waait het daar vaak) Na een korte stop in het Museum en een Indiaanse Hap in het Cultureel Centrum reden we terug naar Phoenix. We stopten nog even aan de Walnut Canyon om de benen te strekken en daalden toen terug af naar het warme Phoenix.

Tucson

Vorige zaterdag eens naar Tucson afgezakt, het meest historische stadje hier in de buurt, ongeveer twee uur rijden van Phoenix. We hadden een 'historische' wandeling van het internet gehaald, The Presidio Trail, en toen we even gewandeld hadden bleek dat er een turquoise lijn door de stad dezelfde route volgde. Toen zijn we maar verder gewandeld langs deze lijn en het bleek de moeite. Het eerste wat we te zien kregen was het pleintje waar vroeger de postkoets de stad binnen kwam. Het bord op het plein suggereerde dat die postkoets daar binnen reed, achtervolgd door indianen en bandieten, met een paar pijlen en/of kogelgaten in het hout. Je kan het je zo voorstellen, natuurlijk!

Maar Tucson heeft wel heel aangename plekjes, mooie straatjes met oude Spaanse huisjes, een aantal oude gebouwen van de Spaanse 'veroveraars', zelfs een Art Deco cinema, ...

's Middags even gestopt in Hotel Congress, een echt Far West Hotel met de charme van toen en heeeeerlijk eten. De mensen die hier zaten leken ons ook 'normaal', wat voor ons wil zeggen dat we tot het gemiddelde behoorden en niet tot de absoluut magersten.

Hanne vond die cowboys heel grappig. Ze stond er dan ook graag mee op de foto.

Wickenburg & Lake Pleasant

Zondag op stap naar Wickenburg, een cowboy dorpje in een uitloper van de sonoran desert. De weg ernaar toe paseert door Sun City, de eerste stad in Amerika voor gepensioneerden die volledig en speciaal voor hen ontworpen is. En inderdaag aan het eerste kruispunt van Sun City staken twee oudjes in hun golf car de straat over op weg naar de supermarkt. Een auto hebben ze hier blijkbaar niet nodig. Alles met die golf car.

Wickenburg beperkt zich tot een paar straten die er Western aandoen. Maar ga je hier ergens aan een tafeltje zitten om de maag te spijzen dan merk je steeds weer dat Mexico niet ver weg is. Zelfs de bonenpuree die we zo goed kennen van Guatemala krijg je hier geregeld op je bord. Met een klein verschil dat het hier echt lekkere is.

Na ons bezoekje aan Wickenburg en Hanne haar zoveelste maaltijd in de auto reden we naar de mijn waar alles begon. Mr. Wickenburg vond er ooit goud ... Ooit, want als je nu de toestand van de omgeving ziet, wordt daar al jaren niets meer gedaan. Nochtans zou er nog gigantisch veel goud in de ondergrond zitten.

Op de terugweg hebben we een waterplas gevonden waar we misschien toch eens op gaan kunnen surfen. Ja blijkbaar liggen er toch nog grote wateroppervlakten in het droge Arizona.

Het waterpeil schommelt blijkbaar erg. Het water wordt in de zomer gebruikt om de lager gelegen velden te besproeien. Waarschijnlijk was het nu op zijn hoogst.

Centrum Phoenix

Zaterdag zijn we op zoek gegaan naar het 'centrum' van Phoenix. Tussen al die vierkantjes zou er dan toch eentje zijn met een plein dat het centrum van de stad voorstelt, omringd door een aantal 'historische' gebouwen. Wij op zoek. Duidelijk was het in elk geval niet. Je moet er je gids naasthouden om zeker te zijn dat je inderdaad wel op het centrale plein van een stad van 6 miljoen inwoners staat. Een paar fonteinen en een podium, voor de rest niet veel soeps.
Dus trokken we maar naar de volgende 'must see' van de stad: het heard museum. Een heel mooi museum dat erg spaans aanvoelt met een centraal binnenpleintje en gezellig restaurantje. Het museum is ook zeker de moeite waard maar wij hebben ons vooral gerealiseerd dat het over een geschiedenis gaat waar we zo goed als niets van af weten. Over de Azteken en de Apachen hebben we wel eens gehoord maar al de andere stammen ... en hun geschiedenis ... Voor we vertrokken ben ik dan ook de museum shop ingedoken en heb wat literatuur gekocht over de geschiedenis van de SouthWest.
Daarna zijn we op zoek gegaan naar het Biltmore hotel van Frank Lloyd Wright maar achteraf bleek onze gids toch niet het exacte adres te vermelden en dan kan je je hier doodzoeken. We hebben ondertussen wel een shopping mall gevonden waar ze normale, laten we zeggen Westerse, kleren verkopen.

Camelback Mountain

Vorig weekend zijn we de berg die hier in het midden van de stad ligt te blinken geen beklimmen: Camelback Mountain. Voor Hanne hadden we nu een draagrugzak gekocht aangezien die 'stoere' buggy toch niet over de bergpadjes geraakt.

Na haar middagdutje op weg. Wanneer we daar aankomen blijkt het toch een populaire bestemming te zijn en moeten we ons op enige afstand parkeren. Dat geeft ons al een mooie wandeling van aan de auto tot het begin van het pad.

De eerste 500 meter lijkt wel een trap en Bib probeert die omhoog te stappen zonder ons dochter al te veel te schudden. Ze lijkt het eerst wel leuk te vinden, hoog in haar troon maar na een tijdje, en tientallen trappen verder, was de pret er wel af. Een korte pitstop, even bijtanken voor onze kleine meid en we hoopten verder te gaan. Maar toen gebeurde wat in Arizona niet voorkomt : het begon te regenen. Nadat we snel terug ingepakt hadden en Hanne in haar rugzak gestoken, begonnen we opnieuw te dalen. Het begon harder en harder te regenen. We besloten dan maar dat ik de auto zou gaan halen en Bib verder met Hanne naar beneden zou stappen. Dat was mijn eerste loopervaring sinds mijn zwangerschap ... er is nog een hele weg te gaan. Nat en uitgeput heb ik dan Bib en Hanne opgepikt die nog rustig aan het stappen waren en zijn we onder een waterig zonnetje teruggekeerd naar downtown Scottsdale.